Каб адпачыць душой і дакрануцца да каранёў-вытокаў, не трэба ехаць далёка. Дастаткова трапіць, напрыклад, у краязнаўчы музей Глыбачанскай школы. Пра яго экспанаты ўсё ці практычна ўсё ведае дырэктар установы адукацыі З.І.Жогаль. Яна і правяла для нас невялікую экскурсію па абноўленым сёлета аб’екце.
– Музей, безумоўна, павінен адпавядаць сучасным патрабаванням, таму мы добра разумелі, што работа нас чакае грунтоўная і адказная, – зазначыла Зоя Іванаўна. – На працягу цэлага года педагогі, вучні шукалі і апрацоўвалі цікавыя рэчы, дакументы, звесткі. Адказнымі за напаўненне ўсіх трох залаў сталі настаўнікі Таіса Ігараўна Церашкавец, Алена Сцяпанаўна Герцык і Ларыса Валянцінаўна Каліноўская. Апошняя, дарэчы, з Аленай Мікалаеўнай Мілай займаліся роспісам сцен у “Беларускай хатцы”. Адмысловыя ж палічкі туды вырабіў настаўнік працоўнага навучання Віталь Сяргеевіч Дзямідаў.
Сцежкамі малой радзімы
З залы пад такой назвай пачынаецца наша экскурсія. Тут даведваемся пра гісторыю стварэння і развіцця Глыбачкі, яе наваколля. Уражвае аповед пра ўзнікненне бярозавага гаю перад сучасным аграгарадком. Аказваецца, у пасляваенны перыяд у мясцовай бальніцы ўрачом працаваў Яўген Іванавіч Свірскі, які пры нараджэнні на свет дзіцяці садзіў ля ўстановы аховы здароўя чарговае дрэўца. На фотаздымках побач – усе азёры, размешчаныя на тэрыторыі Глыбачанскага сельсавета. Апошні, дарэчы, у свой час гучаў на ўсю рэспубліку дзякуючы паспяховаму племсаўгасу “Глыбачаны”, дзе была нават свая звераферма. Інфармацыя пра кіраўнікоў гаспадаркі, іншых знакамітых людзей – на самым бачным месцы ў зале. У Глыбачцы дагэтуль захаваўся бацькоўскі дом Сяргея Іванавіча Законнікава, куды штогод прыязджаюць сваякі паэта. У куточку, прысвечаным Дзям’яну Уладзіміравічу Крупеню, сабрана нямала карцін і біяграфічных звестак ветэрана Вялікай Айчыннай вайны, у тым ліку ўнікальных, якія леглі ў аснову кнігі, выдадзенай па спецзаказе школы.
Яны змагаліся за Перамогу
Наступная зала – і зусім іншы настрой. Прыглушанае святло, міні-макеты ваенных самалётаў пад столлю, сімвалічны вечны агонь на сцяне пераносяць у часы Вялікай Айчыннай. На фотаздымках – выпускнікі Глыбачанскай школы, якія ваявалі на франтах і ў партызанах. Зброя і амуніцыя тых часоў таксама тут. Дарэчы, у хуткім часе іх стане больш – як расказала З.І.Жогаль, плануецца папоўніць выставу салдацкім шынелем і штык-мячом.
Шмат цікавай інфармацыі змешчана ў раздзеле пра Героя Савецкага Саюза Б.І.Юркіна, імя якога носіць школа. Побач жа – зусім новая экспазіцыя, прысвечаная воінам-афганцам, мясцовым ураджэнцам.
Раскажуць рэчы аб мінулым
Ёсць чым падзівіцца ў этнаграфічным кутку “Беларуская хатка”, дзе прадстаўлены прадметы быту беларусаў XIX-XX стагоддзя. Адметна, што многія прылады працы, вопратку, посуд падчас этнаграфічных экспедыцый сабралі самі вучні. Ёсць у гэтым пакоі цікавыя прадметы з бяросты і лазы. Затрымлівае погляд прыгожая нацыянальная вышыванка. Сапраўднай знаходкай стаў драўляны стол, зроблены без адзінага цвіка.
– Усё гэта частка этнакультуры, ведаць якую павінен кожны грамадзянін нашай краіны, – упэўнена З.І.Жогаль. – Школьных урокаў гісторыі, нават суперсучасных, для гэтага недастаткова – тут на дапамогу прыйдзе менавіта музей.
Без мінулага няма будучыні
За гадзіну знаходжання ў музеі злавіла сябе на думцы: як цудоўна, што ёсць такія неабыякавыя, апантаныя людзі, як Зоя Іванаўна і ўвесь калектыў Глыбачанскай школы. Заўсёды ў руху, пошуку, з ідэямі і верай у іх ажыццяўленне. Спыняцца на дасягнутым яны не збіраюцца – ужо плануюць папаўненне экспазіцый, стварэнне новых. Краязнаўчы музей вельмі дарагі для школы. Маладому пакаленню ён наглядна дэманструе “справы даўно мінулых дзён”, упэўнівае, што без ведання мінулага няма будучыні.
Кацярына КАВАЛЕЎСКАЯ.
