Пра вайну пісалі многія, але, напэўна, ніхто не змог больш, чым Васіль Быкаў, яскрава і ўражліва перадаць пакутлівы лёс чалавека ў часы крывавага ліхалецця, . Яго проза – сусветны здабытак, і мы павінны шчыра дзякаваць Богу за тое, што ў нас ёсць такі пісьменнік. Ушачане ж маюць падставу для асаблівага гонару, бо менавіта нашая зямля […]
Продолжить чтение
Гэту навіну можна было падаць і раней, ды сама назва фінальных спаборніцтваў рэспубліканскай спартакіяды сярод юнакоў дапрызыўнага і прызыўнага ўзросту “Абаронца Айчыны”, на якіх наш зямляк Міхаіл Ярмош (на здымку ў цэнтры) атрымаў бліскучую перамогу, прымусіла крыху прытрымаць матэрыял і прымеркаваць яго да галоўнага свята моцнай паловы чалавецтва – малады ўшачанін прадэманстраваў характар і загартоўку […]
Продолжить чтение
У той час як адны вёсачкі Ушаччыны паступова адміраюць, другія, наадварот, атрымліваюць новае жыццё, прырастаюць прыгожымі дамамі, дзякуючы сваім маляўнічым краявідам. Да ліку апошніх можна аднесці вёску Белае. Адну з яе вуліц з нядаўняга часу ўпрыгожвае акуратны домік з тэрасай на самым беразе аднайменнага возера – цяжка паверыць, што яшчэ пяць гадоў таму тут стаяла […]
Продолжить чтение
Яшчэ адзін дзень і чарговая адметная ўрачыстасць увайшлі ў гісторыю Прыдзвінскага краю – у мінулую пятніцу ўшаноўвалі самых старанных рупліўцаў з усіх рэгіёнаў вобласці, якія стваральнай, творчай працай, інавацыйным падыходам робяць усё магчымае для росквіту і развіцця роднай зямлі. Званне “Чалавек года Віцебшчыны-2016” атрымалі сто лепшых прадстаўнікоў прамысловага і аграпрамысловага комплексаў, аховы здароўя, адукацыі, навукі, […]
Продолжить чтение
Сядзіба на ўзгорку яшчэ здалёк падказвала пра дбайнага гаспадара: дагледжаны дом, абгароджаная і акуратная тэрыторыя з альтанкай, роўна расчышчаныя ад снегу дарожкі. Аляксандра Карлавіча Рэута можна смела назваць добрым гаспадаром як у сваім доме, так і ў цэлым у вёсцы Апанаскавічы, бо з’яўляючыся ўжо не першы год старэйшынам, ён бачыць далей за свой двор і […]
Продолжить чтение
Гэты прасторны дом па вуліцы Азёрнай у Казімірове заўсёды з гатоўнасцю расчыняе свае дзверы для гасцей. Дзіўная справа: ледзь пераступіла яго парог, як мяне ахапіла пачуццё дэжавю – быццам ужо бывала тут неаднойчы, сядзела ў гэтым крэсле ля вялікага абедзеннага стала – абсалютна па-дамашняму, падкурчыўшы ногі, каб зручней было піць мой любімы іван-чай – і […]
Продолжить чтение
Адно з першых прыватных прадпрыемстваў Ушаччыны – ТАА “Лес” летась адзначыла сваё 25годдзе. Адзначыла сціпла, як, дарэчы, і працуе. Спакойна і стабільна, у правераным пастаўшчыкамі сыравіны і кліентамі рытме. І дзесяцігоддзямі трымае марку. Менавіта ў іх самы смачны журавінны прыпас і якасная сухая дошка. Хоць стаўку рабілі на драўняныя пліты… Ніша ў кожнага свая Будаўнік […]
Продолжить чтение
У аддзяленні сацыяльнай адаптацыі, рэабілітацыі і дзённага знаходжання інвалідаў ТЦСАН 3 жніўня панаваў асаблівы настрой: наведвальнікі і работнікі ўстановы чакалі ў госці сваіх землякоў – вядомых далёка за межамі нашай краіны гітарыста Віктара Максімава і акардэаністку Людмілу Сямёнаву. Абое музыканты апынуліся ва Ушачах ў адзін і той жа час выпадкова: проста завіталі праведаць сваіх бацькоў. […]
Продолжить чтение
18 чэрвеня ў сядзібе-музеі Васіля Быкава было мнагалюдна. У двары з’явіліся мікрафоны і лавы, якія запоўніліся гледачамі і ўдзельнікамі, на сцяне дома і шчыльнай агароджы вывешаны партрэты Васіля Уладзіміравіча і пейзажы навакольных мясцін, а пад шыльдай музея на лаўцы абавязкова збіраюцца жыхары Бычкоў. – Валянціна Яфімаўна Цар, аднавяскоўка, – прадстаўляецца маладжавая жанчына. – Святлана Аляксандраўна […]
Продолжить чтение
Тыя, хто бывае ў Санкт-Пецярбургу, напэўна, звярнулі ўвагу на прыгожыя білборды з партрэтамі розных людзей, устаноўленыя па ўсёй паўночнай сталіцы Расіі. У рамках адмысловага праекту “Людзі нашага гораду” тут штогод выбіраюцца сто лепшых прадстаўнікоў розных сфер дзейнасці і ствараецца такая вось незвычайная Дошка гонару. Ушачанам жа, што бывалі ля Смольнага палацу, твар прыгожай дзяўчыны, якая […]
Продолжить чтение
Аднойчы я завітаў на рынак за касцямі сабачку, узважылі, сказалі цану, пачаў разлічвацца і раптам аднекуль з гандлёвых радоў раздалася: – З каго ты грошы бярэш, гэта ж старэйшы брат! – Я заплачу, саромеючыся, падаю прадаўцу грошы, а бас мужчыны-гандляра не змаўкае: “Колькі трэба, я дам”. Вярнуўся дадому і кажу жонцы, зза маёй славы і […]
Продолжить чтение