“Зараз робім дзве серыі бегавых, потым скокаем у вышыню, а напрыканцы патрэніруем бар’еры!” – агучаны Таццянай Леанідаўнай Клопавай расклад заняткаў дзецям спадабаўся, і яны шпарка кінуліся выконваць практыкаванні. “А чаму ты выбраў менавіта гэтае аддзяленне? Напэўна, футбол ці дзюдо больш захапляльныя…” – прыпыніла я аднаго з хлопчыкаў. І пачула рэзкі адказ: “Вы што?! Лёгкая атлетыка вельмі цікавая! Я яе абажаю! А яшчэ ў нас цудоўны трэнер…”
Такі шчыры камплімент дарагога каштуе. Дзяцей не падманеш: яны адчуваюць, калі дарослыя ўкладаюць у іх усю душу, “гараць” сваёй справай. А Таццяна Леанідаўна якраз з такіх трэнераў. “Вось наш лідар Максім Магерка, гэта – Насця Корань, яны нядаўна ўзялі медалі на спаборніцтвах у Докшыцах, а Назар Первянёнак выйграў крос у Наваполацку, – “прэзентуе” яна сваіх выхаванцаў, пра якіх, здаецца, можа гаварыць бясконца. – Яны ж усе мае родненькія, думаеш пра іх і дзень, і ноч – як развіць здольнасці, а галоўнае – не нашкодзіць… А як радасна, калі вучні рэалізуюць свой патэнцыял: прагрэсіруе ў вучылішчы алімпійскага рэзерву Ілья Мялешка, “срэбра” на рэспубліцы ўзяў нядаўна ў мнагабор’і “Здароўе” Ілья Вяр’ясаў…”
“Таццяна Леанідаўна, а давайце ўсё ж крыху пагаворым пра Вас, – спрабую перавесці размову ў іншае рэчышча. – Чаму абралі спорт справай жыцця?” І субяседніца ахвотна распавядае… зноў жа не пра сябе, а пра цікавыя ўрокі свайго школьнага настаўніка Эдуарда Фадзеевіча Багдановіча, пад уплывам якога вырашыла паступаць у Віцебскі фізкультурны тэхнікум, а пазней атрымала вышэйшую адукацыю ў Смаленскім інстытуце. У фізічна развітай высокай дзяўчыны былі адметныя спартыўныя здольнасці: падчас вучобы ўшачанка стала чэмпіёнкай Віцебска ў бегу на 400 метраў, выдатна скокала ў даўжыню і вышыню, штурхала ядро – вось толькі сур’ёзная траўма меніска паставіла крыж на спартыўнай кар’еры. Аднак Таццяна не засмуцілася, бо заўсёды марыла трэніраваць дзяцей. І трапіўшы пасля размеркавання ў Слабадскую школу, узялася за справу з усёй маладой энергіяй. “Пачалася мая кар’ера з невялікага “касяка”: кідалі на ўроку гранату – і адзін вучань запусціў яе так далёка, што снарад мы не знайшлі, – з усмешкай прыгадвае Таццяна Леанідаўна. – Моцныя былі вясковыя дзеці, таму ў нас добра ішлі ўсе віды лёгкай атлетыкі – кідалі нават дыск: гэта сучасныя школьнікі, убачыўшы дзіўны снарад, цікавяцца: а што гэта за “талерка”?.. Зімой жа я паставіла ўсю школу на лыжы – не было мацаванняў, але мы наразалі палоскамі гуму ад колаў і выходзілі са становішча”…
Ініцыятыўную дзяўчыну заўважылі і перавялі ва Ушачы, дзе нядаўна была адкрыта ДЮСШ. А ўжо праз год трэнерскай работы прапанавалі ўзначаліць установу. У спартшколе апроч лёгкай атлетыкі на той час паспяхова развіваўся футбол, водныя лыжы, а з прыходам Станіслава Анатольевіча Шэдзько пачалася эра дзюдо. Новыя перспектыўныя віды – гіравы спорт і армрэстлінг – “прынёс” ва ўстанову Ігар Уладзіміравіч Клімашэўскі, які быў прызначаны кіраўніком, тады як Таццяна Леанідаўна заняла пасаду завуча – гэты тандэм аказаўся надзвычай плённым і на працягу 17 год вёў Ушацкую спартшколу да адметных вышынь. Але, вырашаючы адміністрацыйныя задачы, не пакідала гераіня аповеду і любімую трэнерскую справу – а калі аддзяленне лёгкай атлетыкі было закрыта, перакваліфікавалася на сілавыя віды. Цікава, што нашы будучыя зоркі адзінаборстваў і стральбы Дар’я Падгол, Эльвіра і Таня Падгола, якія шліфавалі сваё майстэрства ў іншых трэнераў, пачыналі заняткі зусім маленькімі менавіта ў групе Т.Клопавай. І вялікай радасцю для яе стала вяртанне ў расклад ДЮСШ “каралевы спорту” – зараз Таццяна Леанідаўна трэніруе некалькі груп адпаведнага аддзялення, а таксама вядзе заняткі ў клубе “Імпульс”, які аб’яднаў узроставых аматараў здаровага ладу жыцця. Пра тое, як даражаць ушачанкі сваёй суполкай і з якім захапленнем адгукаюцца пра любімага трэнера, мы неаднаразова расказвалі ў газеце. У сваю чаргу, Таццяна Леанідаўна прызнаецца, што менавіта рэгулярныя заняткі з жанчынамі дазваляюць ёй трымаць форму і не скарацца гадам і хваробам.
…Дзеці між тым працягвалі трэніроўку: праляталі над бар’ерамі і круцілі сальта праз нацягнутую замест планкі рызінку, весела прызямляючыся ў яму з мяккіх матаў. І мне, шчыра кажучы, вельмі хацелася таксама разбегчыся і “паказаць клас” – хоць і амаль чатыры дзясяткі год прайшло з той пары, калі хадзіла на трэніроўкі да маладога спецыяліста Тані Клопавай, аднак спартыўны тонус застаўся на ўсё жыццё. Дзякуй Вам за гэта, наш цудоўны трэнер!
Наталля БАГДАНОВІЧ.
