Па-добраму можна пазайздросціць Міхаілу Нікіфаравічу і Ефрасінні Піліпаўне Крыцкім з вёскі Ільюшына. Ужо 50 гадоў як ідуць па жыцці разам, а 14 мая ў аддзеле загса Ушацкага райвыканкама яны адзначылі залатое вяселле. 
У зале сабраліся родныя, сябры і суседзі юбіляраў, каб сардэчна павіншаваць іх з выдатнай падзеяй.
У гэты дзень Крыцкія прымалі віншаванні і памятныя падарункі ад старшыні Ушацкай раённага Савета дэпутатаў, старшыні Ушацкай раённай арганізацыі «Белая Русь» Алены Васільеўны Пашковіч, старшыні Жарскага сельскага Савета дэпутатаў Алены Уладзіміраўны Кузьміной. Па традыцыі Міхаіл Нікіфаравіч і Ефрасіння Піліпаўна паставілі свае подпісы ў Кнізе ганаровых юбіляраў Ушацкага раёна, атрымалі юбілейнае пасведчанне аб заключэнні шлюбу і памятны медаль.
На імпрэзе прысутнічалі верныя сябры юбіляраў, дружба з якімі праверана гадамі. Так здарылася, што Уладзімір Васільевіч Клачкоў і Тамара Лук’янаўна Грышкевіч сапраўды сталі сведкамі сямейнага жыцця Крыцкіх – і ў гэты асаблівы дзень таксама былі побач з імі.
50 гадоў Міхаіл Нікіфаравіч і Ефрасіння Піліпаўна прайшлі дарогай сямейнага жыцця, шмат паспелі зрабіць за гэтыя гады. Іх жыццё – яркі прыклад для маладога пакалення. Прыклад сумленнага сямейнага жыцця, адданасці любімай справе, працавітасці. А пачыналася ўсё так….
З самага дзяцінства Міхаіл Нікіфаравіч і Ефрасіння Піліпаўна жылі ў адной вёсцы Зацякляссе Лепельскага раёна. Дзяцінства ў іх, як і ў многіх дзяцей ваеннага часу, падобнае. Абое сіроты з малых гадоў.
У цяжкія пасляваенныя гады і вучыцца было няпроста. Ефрасіння Піліпаўна змагла скончыць 7 класаў школы і пайшла працаваць. Спачатку дзяжурнай на радыёвузле, а ў 1955 годзе – на ферму. Была даяркай, прычым, пяцітысячніцай, брыгадзірам.
Міхаілу Нікіфаравічу ўдалося скончыць толькі пачатковую школу, куды даводзілася хадзіць басанож, нават па марозе, пакуль сам сабе не сплёў лапці. Калі з ежы скончылася нават бульба, з-за голаду прыйшлося пакінуць вучобу. У калгасе падзарабляў з 12 гадоў, з 15 працаваў паляводам, з 17 – рахункаводам.
У верасні 1950-га Міхаіл Нікіфаравіч пайшоў у армію на тры гады ў далёкі Мурманск. Служыў у пяхотных войсках. Вярнуўся ў родную гаспадарку. І не змог не звярнуць увагі на актыўную, жыццярадасную, першую пявунню і прыгажуню Ефрасінню. Яна была ва ўсіх справах першай: арганізоўвала канцэрты, удзельнічала ў іх сама, была сакратаром камсамольскай арганізацыі, а з верасня 1959 года стала членам камуністычнай партыі. Маладыя сустракаліся восем гадоў: хадзілі на танцы, прагульваліся, але ажаніцца не рашаліся, бо маладой сям’і зусім не было дзе жыць. Сам Міхаіл жыў у брата, у якога было двое дзяцей, жонка, якая ўзяла да сябе яшчэ свайго брата-сірату. Маладую жонку сюды не прывядзеш. І было прынята дзёрзкае рашэнне: нарыхтаваць лес і самому пабудаваць сваю хату. Што і было зроблена.
Не атрымалася ў маладых адсвяткаваць вяселле. Зрабілі ў 1961-м невялікі вечар у сястры і адразу перайшлі жыць у сваю недабудаваную хату. Паволі абзаводзіліся гаспадаркай, а падарункамі лёсу сталі дзеці. Спачатку на свет з’явілася дачка Волечка, праз два гады – Танюша. З нараджэннем дзетак клопатаў у Ефрасінні Піліпаўны прыбавілася, але заўсёды побач было надзейнае плячо мужа, яго ўвага і каханне. А калі ў сям’і мір і лад, то і любая справа спорыцца.
Некаторы час працавалі маладыя ў калгасе «Адважны барацьбіт», а з сакавіка 1973-га сям’я пераехала жыць у Ільюшына. Уладкаваліся працаваць у мясцовы калгас «Дружба». Ефрасіння Піліпаўна яшчэ і на пенсіі пяць гадоў працавала ў гаспадарцы галоўным заатэхнікам. А Міхаіл Нікіфаравіч яшчэ восем гадоў заслужанага адпачынку вёў бухгалтарскі ўлік ветсанутыльзавода.
Велізарная колькасць узнагарод і грамат належаць Ефрасінні Піліпаўне. Заўсёды на перадавой, з актыўнай жыццёвай пазіцыяй, не лічачыся з асабістым часам і здароўем. У 1960 годзе яна атрымала ў Крамлі сваю першую дзяржаўную ўзнагароду – ордэн Леніна. У Крамлі, ВДНГ была неаднаразова, бачыла і Хрушчова, і Брэжнева. Мае медаль «Ветэран працы», медаль за добрасумленную працу ў гонар святкавання 100-годдзя з дня нараджэння У.І.Леніна.
Каля 18 гадоў працоўнага стажу Міхаіла Нікіфаравіча аддадзена калгасу «Дружба», а Ефрасіння Піліпаўна адпрацавала ў ім 23 гады. Іх сям’я заўсёды карысталася заслужаным аўтарытэтам і павагай. І у дзень імпрэзы павіншаваць юбіляраў з выдатным святам – 50-годдзем сямейнага жыцця – прыйшлі дырэктар ААТ “Ільюшынскі” Сяргей Анатольевіч Халімоненка і намеснік дырэктара па ідэалагічнай рабоце Таццяна Барысаўна Бондарава. Музычныя віншаванні юбілярам уручылі спецыялісты РМЦ аддзела культуры Ушацкага райвыканкама І.Клімава, Г.Краўчонак пад акампанемент Ю.Канстанцінава.
Міхаіл Нікіфаравіч і Ефрасіння Піліпаўна пакінулі добры след на гэтай зямлі, хоць лёс ніколі не песціў іх. Цяжкая хвароба ў 30-гадовым узросце абарвала жыццё старэйшай дачкі Вольгі. На руках бабулі і дзядулі засталася 9-месячная ўнучка Маргарыта, зараз студэнтка трэцяга курса Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта, вучыцца на юрыста. Малодшая дачка Таццяна скончыла на выдатна Мінскі медыцынскі інстытут, жыве ў Мінску, працуе ўрачом у Рэспубліканскім навукова-практычным цэнтры пульманалогіі і эфтызіятрыі. Унучка Лізавета скончыла Белдзяржуніверсітэт па спецыяльнасці эканаміст і ўжо год працуе.
Сям’я Міхаіла Нікіфаравіча і Ефрасінні Піліпаўны з’явілася ў далёкім 1961-м. Тады было ўсё па-іншаму. Не было ўпрыгожаных машын, шыкоўнага адзення, такой колькасці гасцей і сяброў. Але, аказваецца, не гэта галоўнае. А тое, што і за паўстагоддзя яны збераглі свае пачуцці, павагу, клопат адзін аб адным.
Хочацца спадзявацца, што гэтая чароўная пара адзначыць яшчэ не адзін юбілей свайго сямейнага жыцця.
К.КАВАЛЕЎСКАЯ.
