Дети активно помогают Нине Иосфовне Грак из деревне Загорье благоустраивать свою усадьбу

У вёсцы Загор’е, што ў Вяркудскім сельсавеце, нямала акуратных ся­дзіб. У гэтым маляўнічым месцы побач з  возерам Оталава жыве многа дачнікаў. І, канечне, карэнныя жыхары, сярод якіх Ніна Іосіфаўна Грак, дагледжаны падворак якой прыцягвае ўвагу з дарогі.

– У мяне ж нічога такога асаблівага на падворку няма, а трымаць свой участак дагледжаным – гэта ж натуральна, так і павінна быць, – сціпла зазначыла Ніна Іосіфаўна.

Каля дома ўжо даўно расце вялікая пальма, большая за рост чалавека. Праўда, несапраўдная, а зробленая з пластыкавых бутэлек. Але нягледзячы на гэта яна вельмі ўпрыгожыла падворак. Пасяліліся тут і буслы на дрэве. На вялікай клумбе ад вясны да восені зацвітаюць адны за другімі розныя кветкі. Якраз перад пахаладаннем радавалі яркімі фарбамі апошнія гладыёлусы, вяргіні, аксаміткі.

Канечне, справіцца адной з навядзеннем парадку 86­гадовай жанчыне ўжо не пад сілу. Ва ўсім ёй дапамагаюць яе працавітыя дзеці.

– Двое ў мяне дзетак, – так ласкава называе іх Ніна Іосі­фаўна. – Людміла і Анатоль са сваімі сем’ямі жывуць у Наваполацку, але кожныя выхадныя прыязджаюць да мяне. Робяць тут усё, апрацоўваюць участак, садзяць агародніну, а вось ужо ўзяліся і непасрэдна за дом, – расказвае Н.І.Грак, стоячы на парозе свайго жылля.

Простая вясковая  хата сапраўды зараз паступова набывае выгляд сучаснага будынка – “пераапранаецца” ў навамодны блок­-хаус, новыя вокны, у планах зрабіць і новы дах. “А вось тут будзе так званая тэраса, дзеці сказалі, што на ёй будуць са мной  каву і чай піць   па святах і выхадных!”

Ёсць у Ніны Іосіфаўны тры ўнучкі і чатыры праўнукі, пра якіх яна таксама расказвае з цеплынёй. Яны ў вёсцы частыя госці, што і не дзіўна – прыроду і чыстае паветра не параўнаць з гарадскімі выгодамі, а колькі месца – ёсць дзе разгуляцца! Для малых тут нават змайстраваны спецыяльны домік пад яблыняй.

У Загор’і Н.І.Грак жыве ўжо каля 60 гадоў, усю сваю працоўную дзейнасць прысвяціла мясцовай гаспадарцы. Яна і зараз ніколі не сядзіць, склаўшы рукі, – такі ўжо склад характару і ўклад жыцця. Ну а прыклад яе дзяцей, якія  не забываюць маці, дапамагаюць, займаюцца добраўпарадкаваннем, не чакаючы, калі гэта хтосьці зробіць, дастойны пераймання.

Вольга КАМАРКОВА.