Прыемная навіна прыляцела нядаўна на Ушаччыну: наша зямлячка Вольга Магерка ўдастоена высокай узнагароды – ордэна Маці. Дарэчы, гаспадыню самага гаманлівага ў райцэнтры дома нашы чытачы ўжо ведаюць. У двухпавярхоўцы па вуліцы Каранеўскага мы былі пяць гадоў таму – гэтак жа ў кастрычніку, толькі дзетак тады было менш удвая.
– Змены за гэты час, сапраўды, адбыліся каласальныя, – усміхаецца Вольга. – З першым мужам паспелі яшчэ за пятым малышом “схадзіць”. Праўда, нашы адносіны гэта ўсё роўна не выратавала – разышліся. Ці страшна было заставацца без мужчынскага пляча? Канечне. Але ж побач, за што вельмі ўдзячна лёсу, аказаўся іншы чалавек, які зрабіў мяне па-сапраўднаму шчаслівай.
З Вадзімам яна была знаёма даўно. І хоць ён маладзейшы на восем гадоў, светапогляд у іх падобны. Знайшоў ён агульную мову і з дзецьмі. Таму калі сям’я аказалася ў няпростай сітуацыі, стаў для яе надзейным тылам, а потым руку і сэрца каханай прапанаваў.
Два гады таму ў пары нарадзілася дачушка. А пазней рашыліся яшчэ на адну цяжарнасць – ужо ў лістападзе на свет павінен з’явіцца іх дзявяты малыш.
Адкуль узнікла “дзявятка”, спытаеце вы? Памылкі ў гэтым ніякай. Проста год таму маладую сям’ю Магерак папоўнілі яшчэ два пляменнікі Вольгі. Сястра з іх выхаваннем не спраўлялася – у яе ж цеплыні і любові на кожнага хапае. Муж у жаданні стаць апекуном яе падтрымаў.
Жыццё не песціла ўраджэнку Арэхаўна: калі ёй было 13 год, раптоўна памерла маці. Плячо падставіў старэйшы брат, які узяў дзяўчынку на выхаванне.
Увесь час Вольга марыла пра вялікую сям’ю і зараз называе мацярынства лепшым для сябе прызваннем.
– Хоць некалі і вучылася на прадаўца, да работы так і не прыступіла: у дэкрэтныя адзін за адным хадзіла, – кажа В.Магерка. – Хтосьці скажа, маўляў, лайдачу, але гэта не так! Клопатаў у мамы адназначна больш, чым на любой рабоце: дзетак трэба апрануць, накарміць, у садок ці школу адвесці, калі захварэлі – функцыі доктара асвоіць, засумавалі – масавіком-зацейнікам стаць… Калі выбіраемся з мужам за прадуктамі, то абавязкова на машыне – інакш усё проста дамоў не даставім. Мяркуйце самі: на нашу вялікую сям’ю адразу дзевяцілітровую каструлю супу гатую, калі макароны ці кашу – то цэлы пачак, катлеты – 1,7 кілаграма фаршу.
Усе рашэнні Магеркі прымаюць разам. Нават калі Вадзім у рэйсе (ён дальнабойшчык), пастаянна сазвоньваюцца, абмяркоўваюць справы. А старэйшыя дзеці зайздросную самастойнасць дэманструюць, маці ў дамашніх клопатах дапамагаюць. Так, напрыклад, трынаццацігадовы Даніла сам можа пельмені ці яешню прыгатаваць, у пакоі прыбрацца ды за малодшымі прыгледзець. Хлопчык скончыў школу мастацтваў па класе балалайкі, зараз асвойвае фартэпіяна. А вось Іра, напэўна, спартсменкай будзе, бо ў свае 12 гадоў, напрактыкаваўшыся ва Ушацкай СДЮШАР, стала нядаўна навучэнкай вучылішча алімпійскага рэзерву. Адзінаццацігадовы Стас – аднолькава паспяховы ў спорце і “навуках”: ужо пасля першай трэніроўкі па самба паклаў Даню на падлогу, а дамашнія заданні па ўсіх прадметах самастойна робіць. Названым відам адзінаборстваў мяркуюць займацца Лёша і Вася, якім зараз па восем – дарэчы, абодва яшчэ і маляваннем захапляюцца. Шасцігадовая Маша ўсім дэманструе характар: калі нечага захацела – так і павінна быць. Галоўны гарэза – Ваня, якому хутка споўніцца чатыры. У самай жа маленькай Дашы, знешне копіі таты, характар ад мамы – “начальніцкі”.
А калі сур’ёзна, то гэтая дружная сям’я не разлічвае на чыюсьці дапамогу. У прасторным доме ўсё даводзяць да ладу, у парадку падтрымліваюць двор, апрацоўваюць вялікі ўчастак – з цяпліцай і градкамі, на якіх прыжываюцца нават экзатычныя культуры (сёлета сабралі нядрэнны ўраджай кавуноў і дынь). Гэта якраз тое, пра што марыла маладая руплівая гаспадыня, звыклая да вясковай працы.
Яе спрыту можна толькі пазайздросціць. Ці стамляецца? Безумоўна, аднак у такім насычаным графіку прывыкла жыць.
А што яшчэ ўразіла – дык гэта бязмежная любоў дзяцей да самага блізкага ім чалавека. Пакуль мы гутарылі, малышы па чарзе прыціскаліся да Олі, штосьці “мурлыкалі” на вушка, ласкава называлі мамачкай.
– Бывае, ляжу хворая і чую, што прачнуліся, шэптам перагаворваюцца: “Давайце цішэй, маме ж адпачыць трэба! Нас у яе многа, а яна ў нас адна”, – расказвае ўшачанка. – Адной такой фразы дастаткова, каб кампенсаваць усе мае бяссонныя ночы і дні ў чарадзе бясконцых дамашніх клопатаў.
Кацярына КАВАЛЕЎСКАЯ
