Што аб’ядноўвае Заслужаную артыстку Беларусі Іскуі Абалян і рэдакцыю газеты “Патрыёт”? Гэтае пытанне паставіла б у тупік нават самых вопытных знатакоў. А вось жыхары вёскі Двор Павулле адкажуць на яго лёгка – Дзіяна Паўлаўна Бароўская. У доме, гаспадыняй якога яна з’яўляецца, падчас вайны размяшчалася друкарня газеты “Прымежны калгаснік”, а зараз кожныя выхадныя адпачывае сям’я сына, жонкай якога і з’яўляецца вядомая спявачка.
Пра свой візіт мы не папярэджвалі. І таму здзівіліся, калі брамку адчыніла абаяльная невысокая жанчына пры поўным макіяжы. Акуратная прычоска, шэра-блакітныя цені, падфарбаваныя вейкі. “А як жа, калі паважаеш свайго мужа, трэба і дома сачыць за сабой. Кожную раніцу я прыводжу сябе ў парадак. Нічога не змянілася з часоў, як збіралася на работу”. А працавала Дзіяна Паўлаўна ў наваполацкім музеі, узначальвала яго. І менавіта дзякуючы гэтаму стала ўладальніцай дачы ў Двор Павуллі. Калі запыталася ў калег, дзе набыць дом на беразе возера, загадчыца выставачнай залы безапеляцыйна адказала: ”Канечне ж, у нас на Ушаччыне”. І прывезла кіраўніка паказаць родныя мясціны.
Гэта было каханне з першага позірку. Яна стаяла на ўзгорку, глядзела на прыгожае Павульскае возера ў яго падножжа і ўяўляла свой будучы ўтульны двор. Нават бур’ян па пояс вакол дома не стрымаў жадання жанчыны. Дзень пасля пакупкі яна рвала рукамі пустазелле і гаварыла сабе: нічога, справімся. І хоць усё свядомае жыццё не мела дачынення да вёскі, як жонка ваеннага змяніла ні адзін гарнізон, беларучкай ніколі не была і вельмі любіць зямлю.
Металаштыкетнік, дом з блок-хаўза, абкладзены еўрабрусам гараж, кладоўка. На жаль, пераклад недакладна падае сэнс слова “кладовая” – у Дзіяны Паўлаўны і яе мужа Аляксандра Яўгенавіча Якавенкі гэта не маленькі пакойчык, а вялізнае спрытнае памяшканне. Прыгожая альтанка на пастаменце ў цэнтры двара, а яго тэрыторыю ад зоны адпачынку і агарода аддзяляе кветкавая сцяна: гэта стэлажы, кожная ячэйка іх запоўнена квітнеючым вазонам. Некалькі арэляў, лазня, ужо вялікія яліны, мангал пад дахам. Па ўсёй вялізнай тэрыторыі акуратна падстрыжаны газон і мора кветак. Усё з густам, і нават камяні вакол руж, пафарбаваныя ў ярка-фіялетавы колер, выглядаюць нязвыкла, але гарманічна.
Хаця сваёй любімай кветкай Дзіяна Паўлаўна называе касмею: “Гэта ж асацыяцыя з мамай, такія раслі ў нашым доме ў Івацэвіцкім раёне”. Ім адведзена даўгая градка насупраць дома і, нягледзячы на няпышную ад прыроды квецень, яе касмея выглядае касмічна. Больш чым ў паўтара метра ў вышыню, яна стаіць прыгожай сцяной. Расце як на дражджах, прычым, у прамым сэнсе слова – Дзіяна Паўлаўна разводзіць у вядры вады сто грамаў гэтага прадукту, дадае столькі ж цукру і падкормлівае расліны.
Аднак галоўнай “фішкай” сядзібы з’яўляецца шыльда аб падпольнай друкарні. Шэрая, што вісела яшчэ з 1973 года, яна, аднак, надала дому асаблівы каларыт. “Мы знялі яе толькі на час рамонту. Як музейны работнік, ведаю каштоўнасць падобных рэчаў. Гэта гісторыя, і мне прыемна, што жыву не толькі ў такой прыгожай мясцовасці, аднак і ў такім славутым доме. Дарэчы, і матэрыял, з якога ён быў зроблены, аказаўся надзвычай трывалым. Умелі будаваць”.
А наогул на сядзібе Бароўскіх многа розных цікавых прыдумак. Спакой аберагаюць певень на агароджы і сабачка, выраблены з металічнай трубы, птушак адпужвае жанчына з каромыслам, бярвенні ля ўваходу аздоблены стыльнай шэрай вяроўкай. Гэта задума якраз Іскуі Абалян. Сын Яўген не проста прыязджае адпачыць з маленькай любіміцай, унучкай Сафійкай, аднак і многае робіць, дапамагае рэалізоўваць важкія праекты. Толькі даўгі пірс, які праз зараснікі трыснёгу выводзіць на азёрную гладзь, чаго варты. Зразумела, што ўся гэтая прыгажосць патрабуе і пастаяннага догляду, і немалых сродкаў. Аднак у Д.П.Бароўскай няма ні кроплі ганарлівасці, што іншы раз уласціва заможным дачнікам. Яна вельмі просты, шчыры і чулы чалавек. Ніколі не адмовіць у дапамозе, без усялякіх просьбаў наведвае сваю пажылую суседку, частуе нечым смачным. Дзіяна Паўлаўна стала настолькі мясцовай, што нават газету “Патрыёт” пастаянна выпісвае. А як жа інакш, атрымаўшы разам з домам такую спадчыну.
Вольга Караленка.
