Аб тым, што будаўнічая галіна краіны зараз знаходзіцца не ў лепшым стане, яны ведаюць не па чутках – працаўнікі Ушацкай ПМК66, калісьці аднаго з флагманаў вытворчасці раёна, у апошні час гэтыя праблемы адчуваюць на ўласным сумным вопыце. Выдача прадукцыяй часткі зарплаты, яе значныя затрымкі і мізэрныя памеры, вымушаныя прастоі, калі адсутнасць фінансавых сродкаў не дазваляе набываць матэрыялы для выканання работ, сталі пастаяннымі “спадарожнікамі” дзейнасці арганізацыі. А на пачатку бягучага года паўстала рэальная пагроза самога існавання прадпрыемства з больш чым паўвекавой гісторыяй.
Напярэдадні агульнага сходу працаўнікоў ПМК66, які адбыўся на мінулым тыдні, старшыня райвыканкама В.В.Родзіч наведаў КУП “Полацксельбуд”, у структуру якога ўваходзіць наша будаўнічая арганізацыя – менавіта там разглядалася пытанне аб далейшым яе лёсе, таму візіту кіраўніка раёна чакалі і ў актавай зале сабралася шмат людзей. Дату сходу Віктар Віктаравіч трапна назваў “адпраўной кропкай”. Тлумачыцца гэта тым, што менавіта з моманту правядзення сходу пачынаецца адлік тэрміну, які вырашыць будучыню нашага ПМК, а выжыве арганізацыя, ці будзе рэарганізавана, як Расонская або Браслаўская – будзе залежыць ад самога калектыву, бо абавязкі, якія для стабілізацыі няпростага становішча ўзяла на сябе ўлада, выкананы. В.В.Родзіч пастаянна ў курсе спраў арганізацыі, дапамагае ў пытаннях пошукаў аб’ектаў, адтэрміноўкі пагашэння даўгоў, выплаты зарплаты. Зрэшты, зарабіць яе будаўнікам неабходна самім, а для гэтага на сённяшні дзень трэба працаваць зусім пановаму, перагледзіць адносіны да справы ўсім без выключэння работнікам калектыву.
“Ці загружаны работай?” – запытаў старшыня ў тынкоўшчыкаў, якія працавалі ў Лепелі, і атрымаў станоўчы адказ. На бліжэйшыя месяцы аб’ёмы для загрузкі магутнасцей праглядаюцца нават у нашым раёне – на рэканструкцыі ПУП “Сарочына”, будаўніцтве фізкультурнааздараўленчага комплексу. Існуе дамоўленасць, што на новых участках работ на апошнім аб’екце не будуць прыцягвацца сілы іншых структурных падраздзяленняў КУП “Полацксельбуд” акрамя Глыбоцкай ПМК, якая з’яўляецца генпадрадчыкам, і нашага, але гэта пры ўмовах, што яны не дапусцяць зрываў тэрмінаў будаўніцтва па цаглянай кладцы, тынкоўцы, асобных відах работ на даху. У гэтым годзе запланаваны капітальны рамонт будынка раённай інспекцыі на насенняводстве, каранціне і ахове раслін, дзіцячага сада № 4 у гарпасёлку, але ўжо зараз трэба актыўна шукаць заказы на будучыню, у тым ліку і за межамі раёна. Трэба браць бюджэтныя заказы, выконваць работы ў гаспадарках. Няхай і не па ўсіх маецца дастатковае фінансаванне, але гэта тыя аб’екты, за якія рана ці позна грошы ўсё роўна паступяць.
Разам з тым, некаторыя работы, за якія прадпрыемства атрымала авансы, яшчэ не выкананы, таму патрэбна адпрацаваць прафінансаваныя і зарабляць наперад. Нельга грэбаваць і невялікімі заказамі, але на любых забяспечваць якасць – толькі так заваюеш давер, бо прыватнікі гатовы працаваць і за меншую цану, а зараз зусім не тыя часы, калі перавагу аддавалі дзяржаўным прадпрыемствам. Ва ўмовах скарачэння аб’ёмаў і росту цэн на будаўнічыя матэрыялы на першы план выходзяць кошт, хуткасць і якасць. Пакуль жа ў рабоце будаўнікоў здараюцца выпадкі, калі словы разыходзяцца са справай. Абяцаючы, напрыклад, рабіць за дзень тры кубаметры кладкі, фактычна атрымліваецца толькі паўтара. Трэба выконваць абавязацельствы па бягучых аб’ектах і толькі тады патрабаваць і замахвацца на новыя.
Цяжкім грузам вісяць на прадпрыемстве даўгі – ні ў якім разе нельга дапускаць новых. Неабходна эканоміць, максімальна знізіць страты на перавозках, узняць на новы ўзровень арганізацыю работ. Асобная адказнасць – на спецыялістах, штат якіх з вялікай доляй верагоднасці ў бліжэйшы час значна скараціцца, бо зусім нікуды нягодная сітуацыя, калі прараб нават пры ўсёй занятасці на вытворчасці не можа ў адведзены тэрмін аформіць нарады для налічэння зарплаты. Непрымальным з’яўляецца і тое, калі чалавек не ўяўляе, за што і колькі ён атрымае: і маляр, і муляр, і вадзіцель павінны ведаць аб’ёмы, якія ім трэба зрабіць, каб стабільна атрымліваць не толькі “мінімалку”, а хаця б умоўна 3 мільёны рублёў, а майстар і прараб – што іх зарплата, як і ўсёй адміністрацыі, залежыць ад работнікаў, непасрэдна працуючых на аб’ектах.
Дзмітрый РАМАНОЎСКІ.
