Ушацкім чытачам
Загадчыка лабараторыі Інстытута прыродакарыстання Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі Генадзя Пятровіча Броўку чытачы нашай газеты ведаюць не толькі як знакамітага фізіка, а і як таленавітага паэта, вялікага патрыёта сваёй малой радзімы – ушацкага пасёлка Мірны.
У гэты запаветны куточак, у бацькоўскую хату ён спяшаецца, як толькі знойдзе вольную хвіліну ў сваім шчыльным графіку. Родным мясцінам прысвячае і большасць сваіх вершаў, у якіх услаўляе іх прыгажосць, узгадвае ваенныя падзеі, разважае аб прызначэнні чалавека на зямлі, сумуе пра тое, што знікаюць маленькія вёскі.
Цяпер жа адкрыць для сябе літаратурную творчасць вучонага змогуць і многія іншыя людзі: паўтара дзясятка вершаў Генадзя Пятровіча ўвайшлі ў зборнік “Зямлі, навекі блаславёнай”. Кніга, выпушчаная выдавецтвам “Беларуская навука”, прымеркавана да Года малой радзімы і 90-годдзя з дня ўтварэння Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі. У ёй сабраны творы трыццаці супрацоўнікаў НАН, прысвечаныя самым розным тэмам. Пазнаёміцца з імі змогуць і ўшачане: Г.П.Броўка перадаў экзэмпляр выдання раённай бібліятэцы. Папоўняць яе фонды і яшчэ дзве падораныя нашым земляком кнігі: адна з іх з’яўляецца вынікам яго 35-гадовай даследчай работы і будзе карыснай спецыялістам фізічнай галіны, а другая апісвае старажытныя беларускія валуны, якіх шмат на нашай тэрыторыі, і прызначана для шырокага кола цікаўных людзей. Прынамсі, адным з аўтараў манаграфіі з’яўляецца дырэктар Інстытута прыродакарыстання НАН Беларусі доктар навук Аляксандр Кірылавіч Карабанаў, які таксама мае ўшацкія карані: яго бацька родам з жарскіх мясцін.
Наталля БАГДАНОВІЧ.
Зимний лес
Стукнет выстрел в далёком сосновом квартале,
С ветки хвойной спадёт свежевыпавший снег.
Спит зима в своём самом невинном начале,
И обидеть её – неоправданный грех.
В зимний лес, будто в храм, я войду осторожно,
Здесь во всём чистота и для взора простор.
Равнодушным к зиме быть сейчас невозможно, –
В эту белую тишь я влюблён с давних пор.
Снежный лес – это место, где можно забыться, –
От мирской суеты отдыхает душа.
Я к знакомой берёзе могу прислониться
И, что прожил, всю жизнь вспоминать не спеша.
Полон лес освежающей силы.
Очень ясен в нём плоть очищающий свет.
Этот мир без вранья нам зима подарила.
Как взаимными быть, что дарить ей в ответ?
Старый дом
Всё так близко и знакомо,
С детства дорого здесь мне.
Я в деревне, снова дома.
Ветки яблони в окне.
Фотографии по стенам –
Мать, отец, моя родня.
Смотрят молча, откровенно,
Без укора на меня.
Говорю я всем: – ЗдорОво!..
Но напрасно ждать ответ.
Моего не слышат слова
В этом доме много лет.
Только память освежают
Потолок в сучках и печь.
Стол и лавочки скучают
По беседам тёплых встреч.
Столько время пролетело,
А ведь было, как вчера.
Взрослым всем хватало дела
И резвилась детвора.
Здесь пахали и косили,
Лес рубили деловой.
По простым законам жили
И гуляли “с головой”.
В свет ушли из дома дети.
Век дожили старики.
У крыльца никто не встретит,
Не подат гостям руки.
Старый дом – окно в былое.
Ностальгия юных лет.
Всё до боли тут родное
Шлёт родительский привет.
