Ці стала для В.А.Шаўчэнкі нечаканасцю ўзнагароджанне нагрудным знакам “Выдатнік аховы здароўя Рэспублікі Беларусь”? Безумоўна! Пра хадайніцтва па яе кандыдатуры на такую высокую ўзнагароду, якой у гісторыі Ушацкай райбальніцы яшчэ не было, жанчына не ведала. Калі ж упершыню пачула пра зацвярджэнне, не паверыла. Як чалавек сціплы не магла спадзявацца, што будзе адзначана ў ліку лепшых прафесіяналаў-медыкаў з усёй краіны.
А вось калегі, знаёмыя такой навіне асабліва не здзівіліся: Вольга Аляксееўна – прыклад таго, якім павінен быць медыцынскі работнік. Добрая, уважлівая, спагадлівая, заўсёды ведае, як і чым дапамагчы пацыентам. У тандэме з любімай справай жанчына ўжо трыццаць сем гадоў, прычым, увесь гэты час – ва Ушацкай райбальніцы.
Медыцыну ўрач-фізіятэрапеўт лічыць не проста прафесіяй, а сэнсам жыцця. Яшчэ ў дзяцінстве ўшачанка цвёрда вырашыла, што будзе дапамагаць людзям. Нават калі яшчэ не ўмела добра размаўляць, на пытанне дарослых “Кім хочаш стаць?” рашуча вымаўляла: “Доктарам!”
Жаданне звязаць сваё жыццё з медыцынай з цягам часу не знікла, таму выпускніца Ушацкай школы В.А.Шаўчэнка паступіла ў Віцебскі медыцынскі інстытут, прайшла інтэрнатуру ў Полацку і ў 1984 годзе прыехала на малую радзіму. Дарэчы, магчымасць трапіць у горад – Полацк ці, скажам, Лепель –таксама была: раней з БДУ размяркоўваўся муж Вольгі Аляксееўны, таксама наш зямляк, і прапановы працоўнага месца адтуль паступалі. Аднак на сямейным савеце было прынята рашэнне ехаць менавіта ва Ушачы. Тут, у тэрапеўтычным аддзяленні райбальніцы, наша гераіня і пачала кар’еру.
– Добра памятаю свой першы рабочы дзень, – расказвае В.А.Шаўчэнка. – Падтрымаць мяне выклікаўся галоўны ўрач Пётр Васільевіч Красноў – цёпла пагутарыў, адвёў у аддзяленне. Запомніўся і першы пацыент – гэта быў мужчына з хворымі суставамі. Дарэчы, лічу сябе шчаслівым чалавекам, паколькі на жыццёвым шляху мне заўсёды сустракаліся добразычлівыя, прыязныя людзі. З часам у медустанову прыходзілі новыя кіраўнікі, калектыў абнаўляўся, аднак працаваць з усімі было камфортна. Шмат удзячных слоў чула і ад землякоў, якім як медык аказвала дапамогу.
Быў у Вольгі Аляксееўны і вопыт работы ўчастковым тэрапеўтам. Калі ж у 1997 годзе з’явілася вакансія намесніка галоўнага ўрача па амбулаторна-паліклінічнай рабоце, яе прапанавалі менавіта гэтаму адказнаму спецыялісту, які ўсёй душой “гарэў” за справу, да позняга затрымліваючыся на рабочым месцы.
Ажно дваццаць год В.А.Шаўчэнка вяла амбулаторную работу, была ў курсе ўсіх бальнічных спраў. Як арганізаваць работу медыкаў, каб гэта было максімальна зручна для пацыентаў? Над вырашэннем гэтага і многіх іншых пытанняў жанчына працавала штодня. За кансультацыяй і парадай у яе кабінет пастаянна заходзілі калегі. На пасадзе намесніка Вольга Аляксееўна заставалася перш за ўсё ўрачом, а толькі потым – адміністратарам.
– Вельмі цёпла прынялі мяне і ў фізіятэрапеўтычным аддзяленні, дзе працую чацвёрты год, – зазначае жанчына. – У невялікім калектыве (нас тут усяго 9) пануе асаблівая атмасфера даверу і ўзаемавыручкі. Рада, што прыклала руку да сур’ёзнага пераўвасаблення, якое ў нас адбылося – маю на ўвазе рамонт, паляпшэнне тэхнічнай аснашчанасці аддзялення. Але ж прызнаюся: дагэтуль не магу не думаць і пра справы амбулаторнай службы. Таму ж, што пераемніцай на адміністрацыйнай пасадзе стала Наталія Васільеўна Дрозд, надзвычай адказны, вопытны спецыяліст, вельмі рада.
На наша пытанне “Што ў прафесійных абавязках дастаўляе задавальненне, а што, магчыма, засмучае?” Вольга Аляксееўна адказвае:
– Вось калі паступае хворы ў вельмі цяжкім стане, і мы дапамагаем яму, і потым у чалавека жыццё складваецца нармальна – гэта, безумоўна, самая вялікая радасць для любога ўрача. А складана… калі дапамагчы не можам. На жаль, не ўсё залежыць ад медыкаў.
З году ў год В.А.Шаўчэнка спраўна выконвае свае прафесійныя абавязкі. Заслужыла прызнанне, павагу пацыентаў і калег. Безумоўна, бываюць цяжкасці. Сілы ж дапамагаюць аднавіць блізкія. Усе яны шчыра парадаваліся, калі ў гэтую сераду Вользе Аляксееўне быў уручаны нагрудны знак “Выдатнік аховы здароўя Рэспублікі Беларусь”, – гэтую пачэсную місію перад работнікамі райбальніцы выканалі старшыня раённага выканаўчага камітэта Уладзімір Генадзьевіч Аўдошка і галоўны ўрач ЦРБ Анжаліка Анатольеўна Міранкова. Вось толькі “новаспечаная” ўладальніца ўзнагароды сціпла “апраўдвалася”, маўляў, палова – гэта заслуга калег, якія працавалі з ёю плячо ў плячо, астатняе ж аддала б мужу, які заўсёды з разуменнем адносіўся да занятасці сваёй другой палавіны.
Ёсць у гэтай жанчыне асаблівы агеньчык, незвычайная душэўная цеплыня, прага да жыцця, якія прыцягваюць, якімі хочацца зарадзіцца самому. Ніякіх паслабленняў Вольга Аляксееўна сабе не дае – застаецца ў пастаянным пошуку, у клопаце пра здароўе землякоў.
Кацярына КАВАЛЕЎСКАЯ.
