Яшчэ далёка да вясны.
Як вежы гурбы снегавыя,
І завіруха ў полі вые.
І так далёка да вясны.
Яшчэ далёка да вясны.
Марозы доўжацца бясконца.
І свеціць, ды не грэе сонца,
Бо так далёка да вясны.
Бо так далёка да вясны…
Ад скрухі сэрца халадзее,
Ды ў ім жыве яшчэ надзея,
Хоць так далёка да вясны.
Хоць аб мінулым толькі сны.
І хто ж цяпер я?!
З кім я?!
Дзе я?!
Не пакідай мяне, надзея!
Мы дачакаемся ВЯСНЫ!
* * *
Нібы летні дожджык сум дзявочы.
Прамільгне – і сонейка ў акне!
Толькі што слязьмі блішчэлі вочы,
Праз хвіліну – звонкі-звонкі смех!
Нібы летні дожджык сум дзявочы…
А чаго дзяўчатам сумаваць!
Да свавольстваў з жартамі ахвочы–
Ім бы пыл пускаць сябрам у вочы,
Хлопцаў у сябровак адбіваць!
Са спаткання бегчы сярод ночы
З матчынаю хусткай на плячах.
Нібы летні дожджык сум дзявочы!
Прамільгне – і зноў сухія вочы!
Г.Ауласенка
”Коцяцца хвалі…
Спяшаюцца хвалі…
Нешта таемнае шэпча вада…
Вы тут бывалі?!
Што, не бывалі?
Вельмі шкада,
Але ўсё ж не бяда.
Першым жа летам,
Гэтым жа летам ,
(Чым там у Ялту, ці на Каўказ)
Вы на Ушачы бярыце білеты
І прыязджайце хутчэй…
Бо ў нас
Самыя чыстыя ў свеце крыніцы!
Ну а азёры…
(Лічыць не злічыць),
Ну а чарніцы…
Ну а брусніцы…
Дзе яшчэ зможаце так адпачыць?!”