Да прафесійных святаў часцей за ўсё пішам пра людзей рабочых прафесій, ветэранаў са стажам. Станіслаў Браніслававіч Завадскі да іх не адносіцца: кіраўнік, ды і ўзначальвае прадпрыемства жыллёва-камунальнай гаспадаркі толькі тры гады. Аднак нагода намаляваць партрэт маладога дырэктара адной з самых буйных арганізацый раёна таго вартая – С.Б.Завадскі трапіў у лік шаснаццаці лепшых кіраўнікоў вобласці.
–“Кашуля славы” не цісне?
– Гэта было для мяне поўнай нечаканасцю, даведаўся, можна сказаць, з газеты – калі людзі пачалі віншаваць, спасылаючыся на інфармацыю ў “Патрыёце”. А наогул я чалавек не публічны, адчуваю няўтульнасць пры павышанай цікавасці да сябе, розных узнагародах. Лічу, што вылучаць трэба простых рабочых і пісаць пра іх.
– Аднак падставы былі, напэўна, не толькі на ўзроўні раёна, дзе ўзначальваемае Вамі прадпрыемства другі год запар знаходзіцца на раённай Дошцы гонару, але і на абласным?
– Па шматлікіх паказчыках, па якіх ацэньваецца наша работа ў вобласці – мы ў верхняй частцы турнірнай табліцы. Адзін з самых паказальных – скаргі насельніцтва. У нас няма застарэлых праблем, з якімі б людзі выходзілі на вышэйстаячы ўзровень. Рэагуем на кожны зварот і робім літаральна ўсё, што ў нашых сілах і ў межах закона.
– Вы некабінетны кіраўнік, любіце самі высветліць прычыны скарг. Не давяраеце сваім спецыялістам?
– Мой прынцып – давярай, але правярай. Лічу, што кіраўнік павінен дасканала ведаць сваю гаспадарку, перш за ўсё – каб працаваць на перспектыву. Можна вырашаць бягучыя пытанні, аднак іх не стане меней, калі не будзеш глядзець на некалькі крокаў наперад. Тым больш у камунальнай гаспадарцы. Таму ў першы год сваёй працы падымаў пытанне з недахопам вады па гарпасёлку – гэта адбілася ў пераносе на першую чаргу будаўніцтва там водазаборнай свідравіны са станцыяй абезжалезвання. У вобласці ляжаць нашы абгрунтаваныя разлікі на мадэрнізацыю кацельні з устаноўкай новага катла. Каб штогод не траціцца на рамонт плоскіх дахаў, мяркуем замяніць іх на скатныя. На жаль, нашы задумы часта застаюцца нерэалізаванымі, паколькі бюджэт абмежаваны, а падобных праблем у раёнах вобласці хапае.
– Аднак Вы не баіцеся адстойваць сваю пазіцыю ні на абласным узроўні, ні на раённым.
– Мая задача вырашаць як пастаўленыя задачы, так і думаць пра эканамічны стан сваёй арганізацыі. Дарэчы, гэта ўзаемазвязаныя паняцці. Таму і праводзім аптымізацыю штату і зараз замест 330 чалавек тыя ж функцыі выконвае ўжо 276. Літаральна ва ўсіх напрамках дзейнасці шукаем больш эфектыўныя шляхі, напрыклад, замены калонак на водаправод у доме, каб скарачаць крадзяжы і затраты, і павышаць якасць жыцця людзей.
– Аптымізацыя – адзін з самых балючых працэсаў для людзей і няпростых для кіраўніка? Як спраўляецеся з гэтым.
– Добрым работнікам няма чаго хвалявацца, бо нават калі скарачаецца адзінка, ім прапаноўваецца іншая работа. Так было, напрыклад, пры спісанні смеццявоза – вадзіцель перасеў на іншую машыну. А вось з парушальнікамі дысцыпліны, выпівохамі і проста нядобрасумленнымі работнікамі развітваемся без жалю. І людзі даражаць сваім рабочым месцам.
– Як успрынялі прапанову ўзначаліць такую складаную сістэму і вялікі калектыў у 28 гадоў, як сустрэлі новага кіраўніка?
– Я не баюся ніякай работы. Тым больш што прыйшоў з сельскай гаспадаркі, дзе выхадныя – паняцце ўмоўнае. Ну а ўспрымалі мяне спачатку складана. Да чалавека, які спрабуе навесці свае парадкі, такія адносіны зразумелыя. Некалькі месяцаў працягваўся няпросты і для мяне, і для людзей перыяд ломкі стэрэатыпаў. Затое калі раней я выслухваў тысячы прычын, чаму нешта немагчыма зрабіць, то зараз мы абмяркоўваем, што патрэбна для выканання задачы.
– Вы кожную раніцу аб’язджаеце гарпасёлак, сочыце за парадкам, аднак з акна аўтамабіля складана заўважыць усе недахопы…
– Менавіта таму маё правіла – не толькі аб’язджаць, але і прахадзіць, прычым мяняючы маршруты. Таму ведаю праблемы не толькі таго мікрараёна, дзе жыву, а ўсіх. І, паверце, вельмі многае хочацца зрабіць. У нас ёсць няўтульныя дваровыя тэрыторыі, дрэнныя тратуары, хапае праблемных дарог, на раёне недасканалая якасць вады. Таму радуе, што сёлета нарэшце будуем станцыю абезжалезвання ў аграгарадку Арэхаўна. Не будзе праблем з падачай вады ў шматпавярхоўкі ва Ушачах пасля завяршэння будаўніцтва ФАКа. Многае робім, нават калі аб’екта няма ў планах, як тратуара па Савецкай. Мяркуем сёлета дакласці яго да паварота на яслі-сад №2. Ёсць задумы па добраўпарадкаванні двароў. Не хачу называць адрасы – лепш спачатку зробім.
– Ці ёсць на прыкмеце раённыя, цэнтры, на якія, лічыце, нам варта раўняцца.
– Не. Ушачы – прыгожы гарадок, непадобны на іншыя. Ну а асобныя элементы, зразумела, можна было б пераняць, былі б сродкі.
– Якія Вашы патрабаванні да кадраў. Што перш за ўсё цэніце ў работніках.
– Ініцыятыву і адказнасць. А таксама прысутнасць каманднага духу. Таму задаволены, што ў калектыў уліваецца такая адказная моладзь як начальнік водаправодных і каналізацыйных сістэм Руслан Селезень, тэхнік-энергетык Віктар Шыркевіч. Мы адвучылі і ў выніку атрымалі высакакласных зваршчыкаў Вадзіма Лявоненку і Міхаіла Захарэнку. Адказна выконваюць вялікі аб’ём работ галоўны эканаміст Таццяна Мікалаеўна Дзюкарава, юрысконсульт Валянціна Эдуардаўна Анкудовіч, начальнік вытворча-тэхнічнага аддзела Анжэла Джонаўна Хахлова. Сёлета мы праводзім на заслужаны адпачынак нашага бяззменнага галоўнага бухгалтара Людмілу Васільеўну Губанкову, якая да прафесійнага свята ўзнагароджана Ганаровай граматай Віцебскага абласнога выканаўчага камітэта. Граматамі ўпраўлення жыллёва-камунальнай гаспадаркі аблвыканкама адзначаны машыніст кацельнай Сяргей Генадзьевіч Філімонаў і намеснік галоўнага бухгалтара Наталля Іванаўна Маслюк. Літаральна ўсе члены калектыву да прафесійнага свята атрымаюць прэміі.
– Як плануеце ўласныя выхадныя? Што любіце рабіць у вольны час?
– Ніяк не планую, паколькі планы вельмі часта рушацца. Гэта выпрацавалася яшчэ падчас работы ў сельскагаспадарчай галіне, а камунальная мала чым адрозніваецца ў плане складанасці. Таму рады любому адпачынку, а сярод хобі магу назваць паляванне.
– Вашы пажаданні нашым чытачам.
– Быць разам з намі гаспадарамі ў двары, на вуліцы, у доме. Цаніць працу камунальнікаў і тое, што маем.
Вольга КАРАЛЕНКА.
