Бабёр дабра ажно замнога
Паспеў да старасці нажыць.
Яго – багатага старога –
Ліса рашыла спакусіць.
Яна – красуня на выданні –
Была спрытнёхаю ва ўсім.
Бабру прызналася ў каханні –
Той галаву згубіў зусім…
Было шыкоўнае вяселле,
Было вясельнае турнэ.
У новым доме наваселле
Яны зрабілі па вясне.
Бабёр жа жонку-прыгажуню
Кахаў, жалеў і шанаваў.
Сваёй ён Лісачцы-хітруні
Ва ўсіх капрызах патураў.
На дыскатэку ёй ахвота –
Папросіць мужа з ёй схадзіць.
І што ж – хадзіў, скакаў да поту,
Каб толькі любай дагадзіць.
На самай шумнай дыскатэцы
Зваліўся з ног стары Бабёр –
Нагрузкі не стрымала сэрца –
І ад інфаркту ён памёр.
Не стала нават удавіца
Саракавіны адзначаць,
Бо маладога франта Ліса
Паспела моцна пакахаць.
Да шлюбу “Мерсэдэс” купілі,
У доме сытасць і цяпло,
А пра Бабра даўно забылі,
Нібы яго і не было.
Стары багаты лавелас,
Падумай, перш чым абвянчацца:
Ідуць малодачкі да вас,
Каб з вашай спадчынай застацца.
