Наша непаўторная Ушаччына –
Родны край бароў, лясоў, азёр –
Нас з маленства песціць ласкай матчынай,
Промнем сонца, казкай летніх зор.
Тут у нас на таленты багаты:
Маюць іх і горад, і сяло,
І няма ніводнай, пэўна, хаты,
Дзе б традыцый даўніх не было.
На Купалле ўюць вянкі красуні,
На ваду бягучую нясуць,
А бабулькі – нашыя пявунні –
Гэтак песні хораша пяюць!
Тут вясеньку раннюю гукаюць,
А на Юр’я ходзяць на расу.
Скачуць там, частуюцца, спяваюць –
Праганяюць з сэрца людзі сум.
Велікодным яйкам фарбаваным
Пачастуюць госця ў Вялікдзень.
Гурт зімою з зоркаю каляднай
І з “казой” спявае для людзей.
Могілкі старанна падмятаюць
Радаўніцай светлаю вясной,
Са слязой памерлых памінаюць
Чаркай, клёцкай, поліўкай, куццёй.
Жэняць хлопца пекнага Цярэшку,
Смех звініць, мароз злуе, трашчыць,
А дзяўчаткі шчоўкаюць арэшкі,
Ладзяцца ў Хрышчэнне варажыць.
З нецярпеннем дня таго чакаюць,
Шэпчуцца, загадкава маўчаць,
А бабулькі ўнучак навучаюць,
Як свой лёс убачыць-распазнаць.
Прыгажэй, каб і хацеў, не стрэнеш
Звычаяў, традыцый і гуртоў.
З імі ты душою маладзееш,
Да жыццёвых цяжкасцяў гатоў.
Родны край – край рэчак хуткацечных,
Край традыцый добрых і людзей,
Майскім садам ты красуйся вечна
Ды пад зоркай шчасця і надзей.
