Нячышчаныя ад снегу дарожкі ў большасці з нас выклікаюць нараканне на работу камунальнікаў. А вось жыхароў райцэнтра Дзяніса і Алену Фамічовых глыбокі снег у двары толькі радуе: каб крочыць па ім, трэба высока паднімаць ногі – а гэта добрая трэніроўка для мышцаў і суставаў, якую хлопцу рэкамендавалі ўрачы.
Пра цяжкі дыягназ свайго малыша Алена даведалася, калі ён ужо быў гадавалым – дагэтуль хлопчык амаль не адрозніваўся ад здаровых дзяцей, хіба што быў занадта спакойным, мала рухаўся. Хутчэй за ўсё, паталогія стала наступствам складаных родаў. Па розных даных, з дыягназам “дзіцячы царабральны параліч” на свет з’яўляюцца ад 3 да 8 немаўлят з тысячы нованароджаных. Узнікае хвароба з-за таго, што ў час цяжарнасці ці родаў у дзіцяці аказваюцца пашкоджанымі ўчасткі галаўнога мозгу, якія адказваюць за рухальныя функцыі. Нешчаслівы паварот лёсу, ад якога ніхто не застрахаваны… Але ж як цяжка ўсвядоміць, што менавіта на тваю долю выпала гэтае жорсткае выпрабаванне, што тваё дзіця ўжо з нараджэння атрымала горкае азначэнне – інвалід.
Упасці ў адчай Алена сабе не дазволіла – час і без таго быў упушчаны. Так, ад ДЦП нельга пазбавіцца поўнасцю, аднак інтэнсіўнае лячэнне і спецыяльны догляд могуць істотна аблегчыць наступствы хваробы. І пачаўся для іх бясконцы марафон – бальніцы, рэабілітацыйныя цэнтры, аперацыі, працэдуры – і цалкам падпарадкаванае гэтаму рытму жыццё. Лячэнне давалася складана і пакутліва. Але яны дасягнулі важнай мэты: хлопчык стаў хадзіць – адбылося гэта, праўда, даволі позна, у час, калі яго аднагодкі ўжо збіралі ранцы ў першы клас…
Дзяніс прыступіў да школьных заняткаў на два гады пазней, вучыўся на доме. “Выдатнікам не быў, але ж асвойваў праграму па ўсіх прадметах”, – характарызуе школьныя поспехі сына Алена Мікалаеўна. Сам жа хлопец прыгадвае, што больш за ўсё яго засмучаў той факт, што калі ўсе вучні радаваліся надыходу канікул, яны з мамай накіроўваліся ў Брэст на лячэнне ў рэабілітацыйны цэнтр “Тонус”. “Гэта спецыялізаваная дзіцячая ўстанова была для нас ледзь не другім домам, бо праводзілі там па некалькі месяцаў у год. І лічу, што менавіта дзякуючы атрыманаму тут лячэнню Дзяніс здолеў дасягнуць значнага прагрэсу. Вельмі важна, што дзяржава ўдзяляе вялікую ўвагу рэабілітацыі дзетак з такім дыягназам. Зараз, напрыклад, укараняюцца новыя метады лячэння, у тым ліку шляхам трансплантацыі ствалавых клетак”, – разважае Алена.
Канечне, акрамя пастаянных працэдур для паспяховага лячэння важна жаданне самога пацыента, і Дзяніс у гэтым плане – сапраўдны герой. Гэты хударлявы хлопчык ніколі не скардзіўся, мужна пераносіў боль, які быў пастаянным спадарожнікам яго жыцця. Так, напрыклад, акрамя “снежных” паходаў урачы параілі трэніраваць мышцы ног, уздымаючыся па лесвічных прыступках – і ён гадзінамі крок за крокам адольваў шлях на свой чацвёрты паверх і ўніз: здаровым людзям цяжка ўявіць, як гэта складана – прымусіць падчыняцца табе непаслухмянае цела…
Зараз хлопцу 21 год, ён вельмі многае ўмее і стараецца напаўняць сваё жыццё карыснымі справамі і цікавымі падзеямі. І, як заўсёды, дапамагае яму ў гэтым мама. Пра свайго Дзяніску Алена расказвае з пяшчотай і гонарам, і сын аддзячвае ёй шчырай любоўю. Мама здолела не толькі зрабіць усё максімальна магчымае ў плане лячэння, але і выхавала хлопца добрым, адкрытым, пазітыўным чалавекам. “Вось мае другія ногі! Толькі больш надзейныя!” – ахвотна дэманструе Дзяніс адмысловы трохколавы веласіпед, дзякуючы якому можа самастойна перамяшчацца па пасёлку. На гэтым транспарце ён можа хутка дабрацца да дому бабулі, якой, прынамсі, імкнецца дапамагаць па гаспадарцы: летам – накачаць помпай вады ў бочку, зімой – прывезці на саначках дровы з адрыны. А яшчэ там жыве яго верны сябар – сабака па мянушцы Рэм. Увогуле хлопец умее ладзіць з жывёламі, і нездарма сярод яго любімых фільмаў – знакаміты серыял пра Мухтара. Як і ўсе аднагодкі, Дзяніс праводзіць час за камп’ютарам, слухае музыку, перапісваецца з сябрамі. Ён увогуле вельмі таварыскі, таму з задавальненнем прыходзіць у аддзяленне дзённага прабывання для інвалідаў. Узрадаваўся хлопец і нядаўна з’явіўшайся магчымасці наведваць трэнажорную залу ў новым спарткомплексе. А яшчэ яны з мамай – пастаянныя ўдзельнікі экскурсійных паездак, што арганізуе аддзяленне. Алена Мікалаеўна вельмі хоча, каб жыццё яе сына было як мага больш яркім і якасным, дзеля чаго гатова ахвяраваць усімі ўласнымі інтарэсамі.
У час знаёмства з сям’ёй Фамічовых злавіла сябе на думцы, што не адчуваю пачуцця жалю – толькі захапленне сілай іх духа, уменнем насуперак жорсткаму лёсу з удзячнасцю ўспрымаць жыццё.
Наталля БАГДАНОВІЧ.
