Пачаліся бясконцыя цьмяныя дні і ночы, дзе не было ніякага праменьчыка. Адно толькі мацярынскае цярпенне. Жыллё, дзе даводзілася знаходзіцца два дзесяткі гадоў з дачкой, якой патрабаваўся асаблівы догляд, не адпавядала нормам. Было вельмі цяжка, пакуль два гады таму не атрымалі сацыяльную кватэру. Доўга чакалі, бо нямнога ўзводзіцца такога жылля. Гэта, канечне, стала самай большай радасцю для жанчыны за столькі гадоў. Лягчэй цяпер спраўляцца з бытавымі справамі. І па-ранейшаму ўвесь мацярынскі клопат – аб дачцэ. Сумесныя з ёю намаганні з дапамогай урачоў сталі прыносіць некаторыя зрухі.
Гэтым летам многія ўшачане ў душы радаваліся, калі бачылі на вуліцы Алу і яе дачку, якую ўжо мама не вязла ў калясцы, а Святлана каціла яе сама, робячы ў свае дваццаць гадоў першыя крокі. Мне захацелася паразмаўляць з імі, калі маці і дачка выйшлі на прагулку, каб пабыць разам з людзьмі.
– Так, мы ўжо ідзём побач, – з ноткамі радасці ў голасе сказала Ала. – Урачы НДІ траўматалогіі і артапедыі рабілі ўсё, што толькі можна, каб Святлана паднялася з каляскі. За чатыры месяцы зрабілі пяць аперацый. Ламалі ў двух месцах косці, усё даводзілі як трэба. Была рэанімацыя, пераліванне крыві. Пройдзена лячэнне ў Аксакаўшчыне пасля аперацый.
– Цяпер, відаць, Святлане вельмі хочацца да людзей?
– Канечне, – адказала Ала. – Праўда, не ўсе мяне разумеюць. Нават мая мама, хоць і дапамагае нам чым можа, а раіць не паказваць лішні раз людзям сваё гора. А я адказваю, што пакуль жывая, датуль не буду саромецца сваёй дачкі.
І сапраўды, як жа не радавацца, што Святлана стала на свае хворыя ножкі. Рады гэтаму і яе маці, і бабуля. Яна ж, каб аблегчыць ім жыццё, назбірала з пенсіі грошы і купіла пральную машыну. А вось на астатняе грошай зусім недастаткова. Бо цяпер патрэбны, як Ала гаворыць, “хадуны”, шведская сценка для рэабілітацыйных практыкаванняў, бо косці ног замацаваны, каб не выкручваліся, спецыяльнымі прыстасаваннямі, якія з цягам часу трэба зняць. Неабходна цяпер ужо самастойна ўмацоўваць мышцы. Сваімі сродкамі гэтай сям’і не абысціся. Ад бацькі Святлана грошай не атрымлівае, пенсія складае 226 тысяч рублёў, маці атрымлівае 173 тысячы па догляду за дачкой. Вось і ўсё.
– Хочацца, каб і ягадку яна з’ела, пайду ў лес сабраць, дык так перажывае, калі раптам пазней затрымаюся, – расказвае Ала.
– Баюся, каб не згубілася мама, – прызнаецца Святлана.
– Такую маму, сапраўды, трэба берагчы, – выказала я сваю думку. — Любячыя не пакідаюць хворых дзетак.
– Не ўсе аднолькавыя і таты, – заўважыла дзяўчына. – Я, як паездзіла ў цэнтр рэабілітацыі, які аздараўлівае толькі да 18-гадовага ўзросту, убачыла гэта. Запомніліся мне два таты, яны так ужо клапаціліся аб сваіх дзецях…
– Света там была самая слабенькая, – расказала Ала, – а як узорна вяла сябе, як старанна выконвала ўсе прадпісанні, столькі ў яе жадання вылечыцца. І абсалютна чужыя людзі, гледзячы на нас, колькі маглі, давалі грошы.
– Мне так хочацца камп’ютэр, – прызналася Святлана. – Развівала б руку, вучылася. Мару вучыцца.
– Яна ж так хоча, каб усё да толку было, – гаворыць Ала, – якія там грошы, а плануе, каб на падлогу дыван як купіць, каб на іншыя дробязі назбіраць.
Жаданні гэтай сям’і, канечне, самыя мінімальныя, але сярод іх тыя, якія не ажыццявімы без дапамогі іншых (той жа камп’ютэр, прылады для рэабілітацыйных заняткаў). Давайце дапаможам, хто можа. Тэлефон: 2-95-06.
Святлана Ляйко і Ала Папалава.
