Вёска ў адну вуліцу… Вуліца даўжынёю ў наша дзяцінства…. Здавалася, так далёка ісці па ёй з канца ў канец. А цяпер разумееш, што гэта ўсяго сем хвілін хадзьбы…
Па ёй мы, малыя, калісьці вучыліся катацца на веласіпедах, на ёй вечарамі сустракалі кароў з поля. Жылі ў Лісічыне сапраўдныя працаўнікі і таленавітыя людзі. Помню, як мы, малыя, дзівіліся з самаробнага снегаходу, які змайстраваў Павел Кляпец і ездзіў на ім на працу па глыбокім снезе. Жартаўнік, майстар на ўсе рукі, самы першы набыў у далёкія сямідзясятыя “Масквіч”, і мы ўсе ганарыліся дзядзькам Пашкам. А як смачна гатавалі жанчыны самыя простыя стравы ў вялікіх печках: дранікі, сухары, бліны. Як умелі вышываць, вязаць, шыць адзенне для ўсёй сям’і, а які смачны хлеб на кляновых лістах пякла мая бабуля Арына!
Як хутка праляцеў час, і вось мы зноў разам на сваёй малой радзіме. Калісьці па ініцыятыве жыхароў былі пасаджаны маленькія бярозкі, і вось ужо сапраўдная алея радуе вока і сустракае людзей. 17 чэрвеня адбылося свята вёскі, арганізатарам якога сталі работнікі Кубліцкага дома культуры. З далёкіх і блізкіх гарадоў і вёсак сабралася каля сарака чалавек. Чым адметна гэта невялікая вёсачка? Метадыст Дома культуры Таццяна Іванаўна Касцючэнка вярнула прысутных у гісторыю. Затаіўшы дыханне, слухалі, што ў пачатку 21 стагоддзя тут жыло больш за сто чалавек. А зараз пастаянна – толькі тры сям’і. Але з надыходам вясны ўсё мяняецца. Амаль у кожнай з пятнаццаці хат улетку гарыць святло, вуліца ажывае, напаўняецца звонкімі дзіцячымі галасамі. Пра кветкавыя ж кампазіцыі можна гаварыць бясконца. Першай пачала ствараць незвычайныя клумбы Наталля Падгол. Каля хаты, дзе калісьці жыла яе бабуля, стаяць можна гадзінамі, любавацца і здзіўляцца. Ну а калі ў вёску прыехалі Марына і Васіль Лісіцы, пачалася сапраўдная кветкавая рапсодыя. Маладыя людзі змянілі выгляд ужо старой хаты, а двор аздобілі так, што можна экскурсіі вадзіць. Не засталіся ўбаку і другія жыхары. Так, менавіта жыхары, бо вяртаюцца яны сюды ранняй вясной, а ад’язджаюць у горад як мага пазней. А сям’я Ніны і Рычарда Плешкуноў увогуле змяніла гарадскую прапіску на вясковую і жыве тут амаль увесь год. Вясёлкавымі колерамі зіхацяць розныя кветкі ў палісадніку Галіны Хахолкі, дарэчы, яна прыязджае ў бацькоўскую хату разам з сястрой Ірынай Цімафееўнай Зубаравай, якую добра ведаюць многія жыхары раёна, бо яна доўгі час працавала на ФАПах, клапацілася пра здароўе людзей. На двары Марыі Міхайлаўны і Леаніда Уладзіміравіча Грэцкіх у выхадныя дні заўсёды ажыўлена, іх трое дзяцей хоць і нарадзіліся ва Ушачах, любяць Лісічына і з ахвотай дапамагаюць бацькам. Усе яны скончылі ВНУ і сталі дастойнымі працаўнікамі.
Дарэчы, прэстыж адукацыі ў маёй вёсцы быў заўсёды. Так, ажыццявіў сваю мару і стаў верталётчыкам Аляксандр Пятровіч Канчанка. Як хваляваліся яго бацькі, калі Саша удзельнічаў у афганскіх падзеях. За выкананне службовых абавязкаў ён узнагароджаны ордэнамі Чырвонай Зоркі і “За службу Радзіме” ІІІ ступені. Двойчы быў удзельнікам парада ў складзе верталётнай групы ў Мінску. Зараз прадаўжае працаваць у расійскай фірме грамадзянскай авіяцыі ў Афрыцы. Пры гэтым ён вельмі сціплы, шчыры чалавек, а наведванне Лісічына, сустрэча з землякамі – вельмі радасная для яго падзея.
Старшыня Кубліцкага сельскага савета Марыя Васільеўна Ярмош не скупілася на цёплыя словы, калі акрэслівала ўдзел кожнай сям’і ў добраўпарадкаванні вёскі. Павіншавала Валянціну і Пятра Арловых, якія разам ужо 46 гадоў, захоўваюць бацькоўскі дом і прыязджаюць у яго з Наваполацка. Адзначыла Лістом падзякі і Мікалая Піскуна як неабыякавага старэйшыну вёскі і памочніка ў многіх справах сельсавета.
Доўгі час гучала музыка над Лісічынам, ліліся цёплыя і душэўныя песні ў выкананні самадзейных артыстаў Кубліцкага дома культуры, а жыхары і госці выказалі пажаданні часцей збірацца разам, бо дзіўнай энергетыкі нашай вёскі асабіста мне хапае на цэлы год.
Ірына КАЗАЧОНАК, аг.Ільюшына.
