Ужо не адзін год пры храме Мінадоры, Мітрадоры, Німфадоры дзейнічае сястрыцтва. На добраахвотных пачатках, за ахвяраванні неабыякавых людзей і без прывязкі да каляндарных дат ім ажыццяўляецца дапамога маламаёмаснай катэгорыі грамадзян. Пра накірункі работы валанцёрскай суполкі, якую ўзначаліла год таму, расказала Ларыса Аляксандраўна ВІДЗЕВІЧ.
– Хочацца дапамагчы менавіта тым, хто сапраўды мае патрэбу. Ад гэтага атрымліваеш асалоду і сам, і людзі. Толькі як гэта зрабіць, калі адных інвалідаў-калясачнікаў 67 чалавек? Раскажу пра адзін выпадак. Падыходжу я да магазіна з 300 рублямі, якія сабралі падчас велікоднага кірмашу, у поўнай роспачы. Не ведаю, з каго пачынаць і што купляць, іду і малюся – як да мяне падыходзяць дзеці і просяць манетку, каб разблакіраваць аўтамат. Размаўляем, аказваецца, яны з мнагадзетнай сям’і, якой не было ў маіх спісах. Але калі прывялі дамоў, высветлілася, што іх сапраўды сямёра і вялікага дастатку няма. Прадуктовы набор, а ўключаем у яго самае неабходнае, аказаўся дарэчы. Роспач знікла, акрэсліліся новыя адрасаты. Прывяла гэты прыклад, каб патлумачыць, што ў сястрыцтве выключна веруючыя людзі, і Бог зводзіць нас з тымі, хто мае найбольшую патрэбу.
Паведаміць сястрыцтву пра свае патрэбы можна па нумары 29 819-06-85 (МТС).
Мы цесна супрацоўнічаем з тэрытарыяльным цэнтрам сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва, сельсаветамі. У пачатку работы атрымалі спіс малазабяспечаных грамадзян. Ён вельмі вялікі, нам падказвалі, на каго звярнуць асаблівую ўвагу, хадзілі і знаёміліся самі, высвятлялі патрэбы. Што і казаць, ёсць інваліды І групы з дастаткам і клопатам сацработнікаў і блізкіх. А ёсць з трэцяй, аднак без даходаў і падтрымкі. Так акрэслівалася кола нашых падапечных. У Жанны Пашуты і Дзмітрыя Грышчанкі з Ліпаўца мы пабывалі не меней шасці разоў, можна сказаць, узялі шэфства, як і над шматдзетнай сям’ёй з былой “сопаўскай” сям’і, якой патрэбна была і псіхалагічная падтрымка. Гутарым, дзеці ходзяць у нядзельную школу. А аднойчы прыйшлі да чалавека і заўважылі струхнеўшую падлогу. Паклікалі мужоў, залаталі дзірку, а ў дадатак прывезлі дыван. Перадаём і адзенне, рэчы, якімі дзеляцца людзі. У нас пры храме, можна сказаць, магазін утварыўся, і тыя, хто могуць прыйсці, самі выбіраюць, што ім патрэбна.
Дапамога сястрыцтва рознабаковая. Наведваем разам з айцом Аляксандрам бальніцы, Таццяна Клачок, што працуе ў цэнтральнай, і Ала Крыштопенка з Вялікадолецкай паведамляюць аб хворых, якія б хацелі спаведацца і прыняць прычасце. Адвозім самастойна ці перадаём праз ТЦСАН падарункі і рэчы па сельсаветах. Збіралі сродкі для лячэння двух хлопчыкаў. Не магу сказаць, што дайшлі да кожнага маламаёмнага. У людзей самыя розныя, часам вельмі складаныя жыццёвыя сітуацыі, і не пра ўсе ведаем.
Заўсёды рады і памочнікам, бо падрыхтаваныя да свят падарункі разносім нават на працягу 2 месяцаў. Пакуль у нас 6 валанцёраў і 8 сясцёр міласэрнасці, акрамя названых вышэй актыўна дапамагае Вольга Самовіч, Наталля Радзюш, Ганна Пашкова, Святлана Быкава, якая на ўласнай машыне развозіць рэчы.
Ужо зараз рыхтуецца чарговая калядная выстава-кірмаш. Паралельна ў храме падчас святаў арганізуецца продаж рэчаў, зробленых рукамі інвалідаў. Набываючы сувеніры, мы дапамагаем ім зарабіць.
Сродкі ж для падарункаў мы атрымліваем пераважна з дабрачынных кірмашоў. Сутнасць іх у тым, што людзі прыносяць на продаж любыя рэчы, зробленыя сваімі рукамі: у тэхніцы дэкупаж, вышыўку, вязанне, з саломкі, папяровых трубачак, дрэва ці выпечку. Прымаюць удзел у іх як прызнаныя майстры, мастакі, так і дзеці з нядзельнай школы, дзе вырабляюць зусім танныя святочныя сувеніры. Падчас першага, каляднага, сабралі каля 500 рублёў, велікоднага – 300. Заўсёды прымаем у храме і самыя розныя рэчы. Можна ахвяраваць і сродкі непасрэдна для падтрымкі маламаёмных. Просім неабыякавых людзей не заставацца ў баку. Усе разам мы робім карысную справу.
Вольга Караленка.
